Człowiek w poszukiwaniu sensu swego istnienia
Człowiek jest jedyną istotą w znanym nam kosmosie, która poszukuje
sensu swego istnienia. Potrzeba sensu to egzystencjalna potrzeba
człowieka, gdyż nie znosi on życia bezcelowego. Człowiek posiada instynkt
życia, ale nie chce żyć za wszelką cenę. Pragnie życia zawierającego jakiś
sens.
Człowiek napotyka w swym życiu wiele trudności, nawet nieszczęść.
Do najgorszych należy utrata sensu życia. Tworzy się wówczas
„egzystencjalna pustka”, której człowiek nie jest zdolny znieść przez
dłuższy czas bez szkody dla psychicznej równowagi. „Pusty” wewnętrznie
człowiek, pozbawiony celu i sensu życia, prędzej czy później popada w
nerwicę. Egzystencjalnej pustki nie zapełni: seks, alkohol czy narkotyki itp.,
które jeszcze powiększą poczucie bezsensu życia. Do nerwic, związanych z
utratą sensu życia należą: „nerwica starcza”, nerwica „niedzielna” i „nerwica
bezrobocia”. Ich wspólnym rysem jest posiadanie nadmiaru czasu, którego
nie da się zapełnić. Jeśli człowiek nie posiada nadrzędnego celu życia, to
stan psychicznej frustracji może prowadzić do groźnych następstw. Życie
ludzkie tylko wówczas jest do „uniesienia”, kiedy zorientowane jest na
określony cel nadający mu sens.